เเนวคิดของเรื่อง
เเนวคิดของเรื่องกาพย์พระไชยสุริยา คือ ธรรมะมีความสำคัญต่อสังคม บ้านเมืองจะล่มจมวิบัติ ถ้าคนที่ปฎิบัตหน้าที่หลักในสังคมเสื่อมศีลธรรม ดังจะเห็นได้จากเหตุการณ์ร้ายเเรงที่เกิดขึ้นกับเมืองสาวัตถี เนื่องจากคนปฏิบัติหน้าที่หลักในสังคมนั้น ไม่ยึดมั่นในศีลธรรม มีพฤติกรรมที่ผิดทำนองคลองธรรมอาทิเช่น พวกข้าเฝ้า
อยู่มาหมู่ข้าเฝ้า ก็หาเยาวนารี
ที่หน้าตาดี ทำมะโหรีที่เคหา
ค่ำเช้าเฝ้าสีซอ เข้าหาหอล่อกามา
หาได้ให้ภริยา โลโภพาให้บ้าใจ
ไม่จำคำพระเจ้า เหไปเข้าภาษาไสย
ถือดีมีข้าไทย ฉ้อเเต่ไพรใส่ขื่อคา
พวกตุลาการ
คะดีที่มีคู่ คือไก่หมูเจ้าสุภา
ใครเอาข้าวปลามา ให้สุภาก็ว่าดี
ที่เเพ้เเก้ชนะ ไม่ถือพระประเวณี
ขี้ฉ้อก็ได้ดี ไล่ด่าตีมีอาญา
ที่ซื่อถือพระเจ้า ว่าโง่เง่าเต่าปูปลา
ผู้เฒ่าเหล่าเมธา ว่าใบ้บ้าสาระยำ
เเละพระภิกษุสงค์
ภิกษุสะมะณะ เล่าก็ละพระสะธรรม
คาถาว่าลำนำ ไปเร่ร่ำทำเฉโก
ไม่จำคำผู้ใหญ่ ศีรษะไม้ใจโยโส
ที่ดีมีอะโข ข้าขอโมทนาไป
การเบียดเบียนกันเป็นบาปที่นำไปสู่ความทุกข์ มนุษย์จึงควรเกรงกลัวบาปกรรม ทุกสิ่งไม่เที่ยงเเท้ ทุกคนต้องเกิดเเก่เจ็บตาย จึงควรหวังในนิพพานโดยยึดติดกับตัณหา มีความเมตตาปราณีต่อกันเเละศรัทธาในพระศาสนา ดังกาพย์
เปล่งเสียงเพียงพิณอินทรา บอกข้อมรณา
คงมาวันหนึ่งถึงตน
เบียดเบียนเสียดส่อฉ้อฉน บาปกรรมนำตน
ไปทนทุกข์นับกัปกัลป์
เมตตากรุณาสามัญ จะได้ไปสวรรค์
เป็นสุขทุกวันหรรษา
เดชะพระกุศลหนหลัง สิ่งใดใจหวัง
ได้ดังมุ่งมาดปรารถนา
จริงนะประสกสีกา สวดมนต์ภาวนา
เบื้องน่าจะได้ไปสวรรค์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น